ویلیام اگلستون یکی از غریب‌ترین عکاسان دنیاست. بخصوص در دورانِ زمانی خودش، غرابت آن پیامد غرابت بیش از حد آن است. به قدری ساده و دم‌دستی است که در ارزش آن شک می‌کنیم. محتوای کار اگلستون "هیچ" است و همه دشواریها از درک، مواجهه و ارزیابی این "هیچ" برمی‌خیزد. عکاسانی از نوع اگلستون و رابرت ادمز، تا می‌توانند از همه چیز می‌زنند و عکس را به شکلی کاهشی می‌آفرینند نه افزایشی، در کمتر عکاسی، روزمری‌ها چنین معضل آفرین‌اند.