نیک برانت عکاس منفرد و مستقلی است که خارج از حوزه‌های اصلی و پر زد و گیرِ عالم عکاسی کار می‌کند. دور از هیاهو و برای خودش. کارش نه تاثیر و عقبه‌ای داشت و نه احتمالا دارد. از آن جور آثاری است که در خودش شروع می‌شود، و در خودش تمام می‌شود. او می‌بایست این عکس‌ها را بگیرد تا دین ادا نشده‌ی عکاسان هنری به عالم حیات وحش را (با این حد از ظرافت) ادا کند.
راحت و بی‌زور و فشار عکاسی می‌کند؛ درون عکس‌هایش همه‌چیز به طرز عجیبی با هم جفت و جور می‌شود. کمال بصری عکس‌ها و رضایت‌مندی حاصله از آن، در حدی است که بعید بشود شکل دیگری ازین کار را در ادامه فرض کرد.
عکس‌های این سال‌های اخیرش را که در سایت ها دنبال کنیم، چیز جدیدی بیشتر از آنچه که در کتاب سال 2002 او "بر روی زمین" عرضه کرده نمی‌یابیم؛ فقط کمی اغراق شده‌تر و کمی رمانتیک‌تر (که بی‌شک محصول اعتماد به نفس فزاینده‌ی این دوران اوست).
