نمی‌دانم چطور شد که ما هم در طول این ده سال مارک ریبو را از یاد بردیم و به صرافت تماشای دقیق آثارش نیفتادیم. شاید چون در سطح جهانی نیز کمتر به کتابی برمی‌خورید که از او یادی کند و به درستی قدرش را به جا آورد. متون عکاسی به زبان فارسی که دیگر جای خود را دارد. با آن که عکاسی ریبو قدمتی به درازای نیم قرن دارد، اما تا به امروز در ایران جز چند سطر کوتاه و یکی دو سه عکس مشهورش، تقریباً هیچ چیزی از او منتشر نشده.

ریبوی 89 ساله عکاسِ کم رو، خجالتی، مستقل، پرکار و بی‌حاشیه فرانسوی است که درخشش ناب و منحصر به فردش در دایره پر سروصدای آژانس مگنوم و در میان رقبای پرفروغی چون کاپا، برسون، الیوت ارویت ودیگران پنهان ماند. توانایی او در تشخیص بلافاصله قابلیت‌های بصری زندگی روزمره، درهرجای جهان حیرت‌آور است. اوکه به تعبیر یکی از منتقدین آمریکایی زمان خود «بهترین چشم را در میان مگنومی‌ها داشت» هیچ‌گاه به صف اول بازی خوانده نشد. مارک ریبو یکی از ده‌ها نمونه ممتازی است‌که به درستی گوشزدمان می‌کندتاریخ عکاسی به اقتضای شتاب روبه جلو و بی‌مهار خود، چه دردانه‌هایی را پشت سر جاگذاشته است.