رابرت ادمز در زمره‌ی عکاسانی است که در مواجهه با دنیای واقعی، عکاسی را معنا می‌کنند. چنین کسانی بسیار هوشمند و یگانه‌اند و خلاف جریان می‌روند؛ و به جای آن که به واسطه‌ی تصویر (= زیبایی) با دنیا درگیر شوند، با کنش و معنای عکاسی، با هستی رویارو می‌شوند. از این‌رو، آنها از دنیای تصاویر (عینی و ذهنی) و در نتیجه از نارسیسیسمِ تصویری و روانی فاصله می‌گیرند. ادمز و عکسهای او با چنین ویژگی‌هایی، کاملاً «آماتور» به شمار می‌آیند نه به خاطر کمبود مهارت یا ذوق‌ورزی‌شان، بلکه به خاطر اصرارشان بر دوری گزیدن از «امر حرفه‌ای».