دیوید هاکنی از دهه 1960 هنرمند مشهوری بوده است. ظاهر توجه برانگیزی شبیه به پسربچه‌ها دارد. در برنامه‌های تلویزیونی و فیلم‌های زیادی ظاهر می‌شود و درباره نقاشی، آثار خودش، و بررسی‌هایش روی تاریخ هنر توضیح می‌دهد. کتاب‌های زیادی از آثار او گاهی به همراه توضیحات ساده و خواندنی خود او چاپ شده‌اند. این کتاب‌ها به گفته خودش هربار به او کمک کرده است که یک دوره کاری‌اش را مرور کرده و از آن بگذرد. حالا در سن 75 سالگی هاکنی از مشهورترین نقاشان زنده است و همچنان در کارش سرخوش و مصر؛ درآخرین نمایشگاهش بوم‌های عظیمی از مناظر طبیعی انگلستان را به نمایش گذاشت که به شیوه نقاشی در فضای باز کشیده شده بودند.

در موقعیت ما بازخوانی نقاش بسیار دیده شده‌ای چون دیوید هاکنی که در سنت نقاشی به روشی نقاشانه ـ و نه فلسفی یا نظری ـ مداقه می‌کند و بنیان‌های زبان قدیم و جدید نقاشی را به شیوه خود بازمی‌شناسد و تغییر می‌دهد می‌تواند مفید باشد. هرچند این هدف به تمامی در صفحات محدود این نشریه ممکن نیست اما مروری سریع بر دغدغه‌های ذهنی این نقاش گشودن دریچه ایست بر این منظر. پیش از این در شماره 5 حرفه: هنرمند در بخش عکاسی به کلاژهای او پرداختیم؛ حال به آن مجموعه مقالات دو تای دیگر را هم می‌افزاییم. غرض، بازشناسی مسیر هنرمندانه‌ای ست که او برای فهم سنت بزرگ نقاشی اروپایی و مکانیسم دیدن و تصویر کردن طی کرده است. درنقاشی‌های او نقاشی کردن به نظر بسیار ساده و پرلذت می‌آید، دنبال کردن مسیری که او برای مطالعه در "دیدن" و "کشیدن" برگزیده است به این آثار بُعد تازه‌ای می‌دهد.