آثار بالتوس در یک کلمه، متحیرکننده است. بیننده ای نیست که آثار او را ببیند و موضعی در قبال آن نگیرد، فقط شاید آن را حاضر نباشد به زبان بیاورد. نقاشی‌هایش سراسر راز است؛ فرشته‌ها را نقاشی می‌کند یا لولیتاهای نوباکوف؟ دنیای واقعی را نقاشی می‌کند یا رؤیا و خواب؟ از دامنه جواب این سؤال‌ها هر کدام را انتخاب کنید، نقاشی‌هایش شما را به دیگری دلالت می‌کنند. تلاش برای یافتن پاسخ این سؤالات درون بیننده را می‌کاود و او دائم بین معنویت و تنانگی، بین آرامش و حس گناه نوسان می‌کند. هرچه که باشد یک چیز را می‌توان در مورد بالتوس مطمئن بود. او از سنت نقاشی غرب آگاه بوده، ولی در نقاشی کردن واقعاً دل مشغولی‌های خود را دنبال کرده و در راه خلق جهان خیالیِ خودش، این سنت‌ها را به کار بسته است.
