اهرام آمیزه‌ی عجیبی از جاودانگی و امر مادی است. اهرام بنایی جاودانه است. اهرام به ظلم و ستم ساخت خود اشاره‌ای ندارد، چون خود را کاری فرا انسانی جلوه می دهد. اهرام نهایت تمایز گذاری است میان ما و آنها. اهرام مدام ما را در هاله ای از عدم درک نگاه می دارد. اهمیت اهرام در ابعاد نیست (مثل دیوار چین) ، اهمیت اش در تضاد و تمایز میان بیابان و بنا است؛ میان بدویت و تمدن. فاصله ی ما با اهرام، فاصله‌ای فرهنگی (مثل تاج محل) و تاریخی (مثل تخت جمشید) نیست؛ فاصله‌ی انسان و خدا است. اهرام یعنی یادآوری و تکرار مدام این که: گذشته عجیب‌تر از آینده است.