آثار ادوارد هاپر به اتهام فیگوراتیو بودن زیر سایه‌ی قدرتمند هنرمندان مدرنیست قرن 20 پنهان ماندند. او در قالبی کلاسیک، خبر از دنیای مدرن شهرها داد و تأثیری بی چون و چرا بر هنرمندان دورانش گذاشت به طوری که رد فضایش را نه تنها در عکس‌ها و فیلم‌های زمانه‌اش، که حتی در نقاشی‌های فیگوراتیو در دو دهه‌ی اخیر نیز می‌توان جست‌وجو کرد. مگر می‌توان واکراونز، رابرت فرانک، اریک فیشل و... را بی ادوارد هاپر در نظر گرفت؟ به عقیده‌ی ما نمی‌شود و همین امر، ضرورت پرداختن به او و امثال او را برایمان ایجاب می‌کند. قصد داریم تا با نگاه به هنرمندان مهجورتر، برگ‌های کمتر دیده شده‌ای از تاریخ هنر را ورق بزنیم. فرقی نمی‌کند از چه زمانی و از چه مکتبی.

آنچه در این جستار می‌خوانیم:

در این جستار کوشیده‌ایم با مقالات "سه بیانیه" به قلم ادوارد هاپر، "مرد آرام" و "شهر در آثار ادوارد هاپر"، آثار به انزا نشسته‌ی هاپر را مورد بررسی قرار دهیم.

در متن "سه بیانیه"، هاپر، کامل‌ترین و منسجم‌ترین بیاناتش را در مورد اهداف و عقاید خود در نقاشی نوشته است. بیانیه ادوارد هاپر شامل سه بخش است. اولین بیانیه در سال 1933 با عنوان "یادداشت‌هایی در مورد نقاشی" در کاتالوگ نمایش‌گاه آثارش در محل موزۀ هنرهای مدرن منتشر شد. بیانیۀ دوم که هیچ‌گاه قبلاً منتشر نشده بود. نامه‌ای است به تاریخ 29 اکتبر 1939 خطاب به "چارلز"."سایر" مدیر وقت گالری ادیسن در مورد یکی از آثارش به نام "حلقۀ پل منهتن" که در انحصار گالری بود. بیانیۀ سوم در بهار سال 1953 در نشریۀ "ریالیتی" چاپ شده است.