نقاشی نوین ایران- به‌ویژه از سال 1942م /1321ش- در بستر تأثیرپذیری از دستاوردها و رفتارهای هنری رایج در دنیای غرب، دستخوش تجربیات و تحولاتِ نوظهور و گوناگونی شد. از این‌رو، رویکردی تحلیلی –تاریخی، به تنوع و اوج گرایش‌های هنری آن دوران- بالاخص در سال‌های پرشور و پرتپش ده‌های 40 و 50 خورشیدی ( مقارن با دهه‌های 60 و 70 میلادی)- می‌تواند بستر مناسبی باشد برای بررسی عمیق‌تر زمینه‌ای که امروز به منزلۀ زیرساخت و زیربنای گرایش‌های هنری مدرن در نقاشی معاصر ایران انگاشته می‌شود! زمینه‌سازان این جریان، چهره‌های نام آشنایی هستند که هنر نوگرای ایران در عرصه‌های گوناگون- از تولید و خلق آثار هنری گرفته تا امر تربیت نسل جوانِ هنرمندان نوگرا و....- به نوعی وام‌دارِ تلاش‌های ایشان است. هنرمندانی چون: جلیل ضیاء‌پور، محسن وزیری مقدم، هانیبال الخاص، مارکو گریگوریان و ...

نوشته‌ای که پیش‎رو دارید، برآن است که تا حدّ امکان از طریق بررسیِ تحلیلی روند فعالیت‌های هنری« مارکو گریگوریان» و فراز و فرودهای عملکرد هنری وی، سهمی شاید مؤثر و مفید را در امر شناخت و قضاوت دوران زمینه‌سازی که به ظاهر پشت‌سر گذاشته‌ایم، به خود اختصاص دهد.