در مهر ماه گذشته خودنگاره‌های فریدون غفاری در گالری طراحان آزاد به نمایش درآمد. ممکن بود که نقد این نمایشگاه یکی از مجموعه نقدهایی باشد که بناست از این شماره فصلنامه حرفه: هنرمند برخی از نمایشگاه‌های فصل گذشته را مورد بررسی قرار ‌دهد. اما چند نکته باعث شد که نقد این نمایشگاه مفصل‌تر شود و در نتیجه بخش جداگانه‌ای به خود اختصاص دهد. اول اینکه موضوع کارهای غفاری ـ « خودنگاره» ـ‌ بهانه‌ای شد تا توجهی مختصر اما ضروری به تاریخ خودنگاری در هنر نقاشی غرب شود‌. این نوشته، هرچند بسیار کوتاه و توصیفی است، اما بستری برای ورود به این ژانر نقاشی آماده می‌کند. دیگر اینکه برای شناخت بیشتر آثار اخیر فریدون غفاری، لازم بود کمی به عقب بازگردیم و کار‌های پیشین او را ببینیم و به تغییر و تحول کارش در طول زمانی نزدیک به بیست سال پی ببریم.

و بالاخره اینکه، پس از بررسی برخی از نظرهای بینندگان درباره کارهای غفاری، به این پرداختیم که چرا و چگونه، یک نمایشگاه، بحث‌انگیز می‌شود و می‌تواند فضای هنری ما را به پرسش و تأمل وادارد.