2
پنجره‌ی عقبی: مردی که گوش خود را برید و… / حسینعلی ذابحی
و باید او را در آینه‌ای قضاوت کنیم که چگونه خود را در آن مشاهده کرده است.
از شما سئوالی دارم. آیا این نگاه چگونه نگاهی می‌تواند باشد، آیا گونه‌ای شرمندگی در آن مشاهده می‌کنیم؟ یا نگاهی توأم با درد و رنج را؟ هیچکدام؟ اما نگاهی حکیمانه توأم با سرشکستگی که نگرانی در آن موج می‌زند.
حکیم درسی بزرگ به ما می‌دهد که خود را در نقاشی تا آنجا که توانسته تخلیه کرده و تخلیه نهائی را با بریدن گوش خود بپایان برده است.
او چون زنی که بعد از دوران بارداری سبک‌بال شده باشد خود را رها ساخته و دیگر مسئولیتی در مقابل دنیای نابکار روانی خود احساس نمی‌کند.
به قسمتی از نامه او نگاهی می‌اندازیم که چه به تئو نوشته است.
آرل 1889
«روزهائی که در بیمارستان گذراندم بسیار جالب بود گوئی شخصی راه و رسم زندگی را در بیمارستان می‌آموزد. امیدوارم این پیشامد جز یک هوس ساده هنری و تب و تابی شدید، که در اثر شریان و خون‌ریزی زیاد اتفاق افتاد، نباشد.»