1357 تا 1377
حرفه: نقاش در شمارۀ 29 بحثی را گشود که در این شماره و شماره‌های بعد مفتوح خواهد بود؛ نقاشی ایران مابین سال‌های 57 تا 77.
نقاشانی که در شمارۀ 29 مطالبی نوشتند خود بخشی از بدنۀ فعالین همان سال‌ها بودند. از میان مطالب آنها می‌توان توصیفی و گاه تحلیلی از آن 20 سال دریافت اما آنچه که در آن مجموعه مقالات، کمرنگ و گاه نایاب بود، نگاه انتقادی به نسل خود آنها بود. در مقابل، نقد و گله از دیگران (نقاشان انقلاب اسلامی، نسل قبل، نسل بعد و...) طعم اصلی بسیاری از مقالات بود. هرچند در آن نوشته‌ها حد انصاف و اخلاق رعایت شده بود، اما مشخص بود که نقاشان 57 تا 77 هنوز خود را نقد نمی‌کنند. نسل بعد هم (شاید همچون همۀ نسل‌های بعد در این 100 سالۀ اخیر ما) نسل قبل را نفی و حذف می‌کند بی‌آنکه در حوزۀ اندیشه وارد نقد و جدل جدی با نسل قبل از خود شود؛ به ناگاه نقاشان 57 تا 77 دِمده شدند و مدرنیست! و دوران دوران پست مدرنیست شد! در چنین شرایطی اگر خود را توصیف و تحلیل و نفد نکنیم حذف و فراموش می‌شویم و گله‌ها و حسرت‌های ما گوش شنوایی نخواهد یافت.
