عکاسی از اولین روزهای ظهورش، به دنبال موضوعات چشمگیر بود. وابستگی عکاسی به موضوع، صرفاً وابستگی ذاتی و تکنیکی نبود بلکه وابستگی به معنا بود، وابستگی به فهمیده شدن. موضوع (جنجالی، عرفی، عجیب و غریب و...)، عکس را معنادار می‌کرد. انتخاب چنین موضوعی، میزان درگیری و عمق مواجهه‌ی عکاس با واقعیت را تعیین می‌کرد. حال وقتی موضوع، پیش‌پا افتاده باشد یا از هر معنایی تهی باشد، تکلیف عکاسی از آن چیست؟ آیا عکاسی از «هیچ»، یعنی عکاسیِ بی‌معنا؟ چه هنگام در عکاسی، «هیچ» به «چیزی» تبدیل می‌شود؟