عکاسی دیجیتال هم حسی از سهولت، آزادگی و وعده‌ی همگانی شدن هنر و خلق اثر هنری دارد، هم حسی از بحران و طرد و انکار گذشته. این امر در جوامعی همچون جامعه ما شدت و حدت بیشتری دارد چون هیچ چیزی واجد تاریخ نیست و به هیچ فرم و سنت پایداری منتهی نمی‌شود. بنابراین در فضای هردم نوشونده‌ی تکنولوژی (اگر نظریه را به حساب نیاوریم)، هر دم باید نسبت به کاری که قبلا می‌کردیم و یا حتی هم اکنون انجامش می‌دهیم، نگران و بی‌میل و بدبین باشیم. گویی پیشاپیش کار ما بیهوده، متعلق به گذشته، و ابطال‌پذیر است. اما به هرحال سهولت و وفور امکانات خلق اثر، فضا را برای برملا شدن آثار و افراد بی‌مایه می‌گشاید. همچنان که اگر موسیقی پاپ آزاد نمی‌شد، همه کسانی که اکنون صدا و تصویرشان را در سطح جامعه می‌بینیم، به عنوان نوازندگان و خوانندگان موسیقی اصیل و سنتی، و موسیقی‌دانانِ موسیقی کلاسیک قلمداد می‌شدند...