هیچ محصولی در سبد خرید نیست.
پنجره بسته حاضر به معنای عکس (خوانش عکس) می‌پردازد. یعنی این معنا بجای آنکه از عکس بیرون بیاید به درون عکس و ماهیت آن معطوف است. ویژگی معنادهی عکس است که به مفاهیم ذهنی مخاطبان می‌انجامد و بالعکس. البته قابل ذکر است که برای فهم مقاله ویکتوربرگین ابتدا باید مقاله "تحلیل بلاغی تصویر" به قلم رولان بارت را (در بخش حرفه: هنرمند) خواند.
در این جستار با سه مقاله‌ی "هنر، شعور متعارف و عکاسی" به قلم ویکتور برگین و برگردان مجید اخگر، متن "زیبایی‌شناسی در عکاسی" به کوشش ویکتور وولن و "خوانش یک عکس" نوشته‌ی امبرتو اکو، کوشیده‌ایم باب بحث خوانش عکس و معنادهی آن را باز کنیم.
در متن نخست نگارنده ابتدا به ماهیت عکاسی و معنا در آن می‌پردازد. در بخش‌هایی از آن این گونه می‌خوانیم: «در عکاسی برخی از مواد و مصالح عینی به شکلی مورد استفاده‌ی تکنیکی واقع می‌شوند که به ایجاد معنا منجر می‌گردد. عکاس‌ها کسانی هستند که وسائل تولیدی عینی عکاسی را دست کار خود قرار می‌دهند: دوربین، فیلم، نورپردازی، اشیاء، و افراد. استفاده از قابلیت‌های تولیدی عکاسی برای بازتولید جهان، صرفاً به عنوان موضوعی برای تعمق زیبایی‌شناختی کمتر از دیگر اشکال عکاسی «دستکاری» محسوب نمی‌شود: روی گردانی خود یک کنش است، روی گرداندن از موقعیت‌هایی با ضبط و ربطِ اجتماعیِ آشکار کنشی سیاسی است. انجام چنین کنش‌هایی در جریان تک تک لحظات کار به نوعی استراتژی سیاسی بدل می‌شود.» ...
در متنی دیگر همانظور که از عنوانش پیداست وولن به طور ویژه به زیبایی‌شناسی در عکاسی می‌پردازد. «بحث زیبایی‌شناسی در عکاسی، تحت سیطره مفهوم زمان است. عکس‌ها در حکم وسایلی برای توقف زمان و حفظ گوشه‌هایی از گذشته، همچون یادگاری شگفت‌انگیز ظاهر می‌شوند. البته این گرایش در هیچ موردی آشکارتر از هنگامی نیست که عکاسی با فیلم مقایسه می‌شود. استعاره طبیعی و آشنا این است که عکاسی مانند نقطه، و فیلم همچحون خط است. تناقض «زنو» همین است: توهم حرکت.» ...
برای مطالعه‌ی بیشتر پیرامون معنا در عکاسی می‌توانید به قسمت پنجره بسته در بخش حرفه: عکاس در شماره‌ی ده مراجعه کنید.