هنرمندان همواره در چارچوب قراردادهای تاریخی خودکار می‌کنند. "قراردادها مانند ریلی هستند که قطار نوآوری بر روی آن‌ها سوار است". اما زمانی که سنتی و قراردادی در جامعه رایج نباشد هنرمندان در فضایی بیرکران در میان انبوه "اطلاعات و تصاویر" گنگ و گمگشته خواهند ماند. "اطلاعات و تصاویری" از هزاران سنت هنری در هزاران زمان و مکان دور یا نزدیک. "تصاویر و اطلاعاتی" که هر ثانیه توسط ماهواره و اینترنت در ذهن‌های بی‌جهت ریخته می‌شود، نه تنها مشکلی را از ما حل نمی‌کنند، بلکه بر مشکلات ما می‌افزایند. تاریخ هنر می‌تواند در زمانی که سنت زیر پای ما فروریخته‌ استاین توان را به ما ببخشد که نصاویر و اطلاعات را بشناسیم، دسته بندی کنیم، آن‌ها را در سنت و قرار داد خود بنشانیم و علت وجودی‌شان را درک کنیم.

شاید با درک گذشته از درون این بی‌نظمی راهی به‌سوی آینده بجوئیم.