از سال‌های دهه‌ی ۱۹۵۰ بود که کلمه‌ی "پنجره‌های منظر نما" در زبان بصری آمریکایی جا افتاد، و حضور فراگیر آن با پیدایی و گسترش سینمای پرده‌ی عریض، شیشه‌ی یکپارچه‌ی جلوی ماشین،نقاشی‌های بزرگ، و بالاخره آن تصویر پنجره‌ای برتر، یعنی دستگاه تلویزیون، مقارن شد. بی‌گمان نیازهای فرهنگی عمیقی رشد قارچ‌گونه‌ی این ابداعات را، که خود آن‌ها هم به نوبه‌ی خود‌ کنش نگریستن را توسعه داده‌اند، موجب شده‌اند.