در تاریخ داستان نویسی معاصر ایران، کوتاه‌نویسی غلبه داشته است. نویسندگان ایرانی در قالب داستان کوتاه آثار موفق‌تری پدید آورده‌اند. آثاری همچون بوف کور، ملکوت و یا شازده‌احتجاب هم بنابر تعریف، بیشتر داستان بلند یا نوولا محسوب می‌شوند تا رمان. با این حال دهۀ 1360، با نگاهی به پس و پیش، دهه‌ای موفق برای فرم بلندی به نام رمان به شمار می‌آید. این دهه‌ایست که بازار رمان‌های ترجمه‌ایِ چند جلدی داغ می شود؛ دهه‌ایست که با به ثمر نشستن کلیدر آغاز می شود، و با رمان چهار جلدی سال‌های ابریِ علی اشرف درویشیان پایان می‌یابد...