بیش از دو دهه از اولین مواجهه‌ی من با مجموعه‌ آثار قابل اعتنای پرویز تناولی می‌گذرد، با این حال، هنوز هم که هنوز است شدت آن «بهتِ بازشناسی» عمیق برخاسته از این مواجهه فروکش نکرده‌است. در آن زمان، درک چندانی از «زيرمتنِ» ظریف كار او نداشتم، كاری که عمیقاً در سنت‌های بصری و ادبی ایران باستان ریشه دارد؛ اما در عین حال به همان میزان به‌ واسطۀ واقعیت‌های روزمره بازار شکل گرفته است.