به‌تعبیر رابرت پیپین، یکی از مفسران برجسته‌ی انگلیسی‌زبان هگل، رمان جست‌وجوی زمان ازدست‌رفته‌ی مارسل پروست اجرای کامل پدیدارشناسی روح هگل است. همان‌گونه که نزد هگل هر شیء محصول صیرورت خودش است، راوی (مارسل) در طول رمان پروست به دور مغاکی می‌گردد تا به خود بازگردد و او در طی این جست‌وجو است که آنچه جست‌وجو می‌شود را می‌سازد؛ به‌بیان کوتاه، در پایان رمان مارسل می‌شود آنچه هست. ژولیا کریستوا بر این نظر است که این جست‌وجو و سفر اکتشافی، برخلاف رمان‌های پیش از پروست که در مکان صورت می‌گرفتند (مثلاً همچون دن کیشوت)، در این رمان در زمان روی می‌دهد؛ به‌همین اعتبار، او مهم‌ترین دستاورد پروست را در زیباشناسی مدرن تغییر زمان‌مندی معرفی می‌کند. ...