میل مبهم «یادگار گذاشتن»، از خط خطی کردن دَر و دیوار، و امضا کردن بر روی نیمکت‌ها تا انجام نمایشی‌ترین دلاوری‌های تاریخی و ساختن عظیم‌ترین سازه‌های هنری، تجسم تلاش آدمی برای ثبت و ضبط حضور ناپایدار خود در حافظه‌ی دیگران و در حافظه‌ی جهان است. همین میل مبهم است که انگیزه‌ی پرتره‌سازی از اعصار دور تا عکس‌های دیجیتال امروزی را به پیش می‌راند. بر این مبنا، مهدی نصراله‌زاده در مقاله‌ی نظری‌اش، از اصطلاح «تنازع برای به رسمیت‌شناسی» به تقلید از «تنازع بقا» سخن می‌گوید و از آن به عنوان مهم‌ترین عامل تکاپوهای فردی و اجتماعی و موتور محرک تاریخ یاد می‌کند. از این زاویه پرتره‌سازی ربطی وثیق با تاریخ عمومی جهان و تحولات کلان تاریخی می‌یابد. این مقاله نوشتاری است نسبتاً طولانی، با متنی منسجم و فشرده –و در فرازهایی بسیار دشوار- که با گستره‌ای از اصطلاحات فنی به بررسی مفهوم پرتره می‌پردازد و دگرگونی‌های بنیادین پرتره‌سازی در زمانه‌ی ابداع صفحات سیلیکونی و حافظه‌ی دیجیتال را شرح می‌دهد.