در حالی که نشریه‌های هنری اخیر را تورقی می‌کردم، متوجه شدم که بیش از هر هنرمند دیگری راجع به جف کونز و اندی وارهول مقاله وجود دارد. واضح است که نفوذ همزمان این چهره‌ها اتفاقی نیست، در عین حال شباهت برخی از اشکال هنر اواخر دهه‌ی 1980 با پاپ نیز قبلا مورد اشاره واقع شده است. ولی جالب آنجاست که با وجودی که این هنر به شکل گسترده‌ای موضوع صحبت بوده است، هنوز نام تثبیت یافته‌ای بدان اختصاص نیافته است. بنابراین من در اینجا آن را پاپ آرت II خواهم نامید.