«پاریس، ابوظبی، تهران» عنوان یادداشتی نوشته شهره مهران در قیاس این سه شهر است. پاریس شهر رویایی نویسنده که او را به یاد نقاشی‌های امپرسیونیسم می‌اندازد. نویسنده آرزو دارد شهرش تهران همانند پاریس می‌بود. ابوظبی هویتی دو گانه دارد، نمی‌تواند میان عناصر متناقض آن ارتباطی بیاید، پس به نظرش دروغین می‌آید. متن در پایان تهران را وصف می‌کند و چیزی که درون این شهر می‌یابد را در قیاس یا آن دو شهر بیان می‌کند. از متن:

در پاریس هستم. پیاده در خیابان‌ها می‌چرخم. همه چیز زیباست. به ساختمان‌ها و مجسمه‌ها نگاه می‌کنم: تکه‌هایی از تاریخ که به دقت نگهداری شده‌اند. در کافه‌ای می‌نشینم تا قهوه‌ای بخورم. یاد نقاشی‌های امپرسیونیست‌ها می‌افتم، یاد خاطرات نویسنده‌ها و هنرمندهایی که روزگاری در این کافه جمع می‌شده‌اند. از آن وقت به بعد، هر چه به این شهر اضافه شده، با روح آن دوران هماهنگ بوده. ظریف، با سلیقه. در دلم می‌گویم: "کاش تهران هم اینجوری بود."...