برای خيلی از بيست ساله‌ها و جمع‌های بيست ساله‌ای كه معمولاً فكر می‌كنند تا ابديت كنار هم می‌مانند، و بنا‌بر‌ همين هميشه تصميم‌های دسته جمعی می‌گيرند، انگيزه يا شتاب دهندۀ شوقِ كشف دنيای ديگر، يا همان مهاجرت، صابون يا نسكافه (از هدايای بسيار خاص حتی كلاسيك‌های تندش در شيشه‌های صدگرمی) يا سوسيس مرغوب با نوش‌جان كردنی‌های همراهش بود. اما برای آنکه انگيزه‌ها را به چيزهای عادی و سبُك تقليل ندهم بايد بگويم كه خيلی‌ها برای فيلم يا جان يا يافتنِ ديگری يا نسكافه يا صابون رفتند. ...