در آخرین سده‌ی هزاره‌ی دوم میلادی با هومو تهرانیکوس‌ها مواجه می‌شویم. این نوع انسان‌ها که در شهری به نام تهران می‌زیستند، به انسان‌های عمودی نیز معروفند. چون هویت اجتماعی خود را بر مبنای محور عمودی جنوب ـ شمال پی‌ریخته بودند. برنار اورکاد که در آن عصر زندگی می‌کرد، درباره‌ی آنها چنین می‌‌نویسد: « در چنین شهری، هدف صعود در مسیر نهرهاست تا حریم سرچشمه آنها: برای آبی با خنکای بیشتر و در عین حال برای آن‌که بتوان خود را به آسمان و به مرکز قدرت نزدیک‌تر احساس کرد. واقع امر آن است که در تهران، صعود از نردبان اجتماعی، یک صعود کوهستانی در معنای واقعی کلمه است. گفته شده انقلاب واقعی زمانی اتفاق می‌افتد که تهیدستان جنوب شهر توفیق یابند ثروتمندان ساکن شمیران را به آن سوی قله‌ی توچال بتارانند و در سواحل مازندران به دریا بریزند... صعود به سوی ارتفاعات شهر بخشی از اسطوره‌های تشکیل‌دهنده‌ی مفهوم هوموتهرانیکوس به شمار می‌آید.»
