در آخرین سده‌ی هزاره‌ی دوم میلادی با هومو تهرانیکوس­‌ها مواجه می‌شویم. این نوع انسان­‌ها که در شهری به نام تهران می­‌زیستند، به انسان‌­های عمودی نیز معروفند. چون هویت اجتماعی خود را بر مبنای محور عمودی جنوب ـ شمال پی­‌ریخته بودند. برنار اورکاد که در آن عصر زندگی می‌­کرد، درباره‌ی آنها چنین می‌‌نویسد: « در چنین شهری، هدف صعود در مسیر نهرهاست تا حریم سرچشمه آن­ها: برای آبی با خنکای بیشتر و در عین حال برای آن‌که بتوان خود را به آسمان و به مرکز قدرت نزدیک‌­تر احساس کرد. واقع امر آن است که در تهران، صعود از نردبان اجتماعی، یک صعود کوهستانی در معنای واقعی کلمه است. گفته شده انقلاب واقعی زمانی اتفاق می‌­افتد که تهیدستان جنوب شهر توفیق یابند ثروتمندان ساکن شمیران را به آن سوی قله‌ی توچال بتارانند و در سواحل مازندران به دریا بریزند... صعود به سوی ارتفاعات شهر بخشی از اسطوره‌­های تشکیل­‌دهنده‌ی مفهوم هوموتهرانیکوس به شمار می‌­آید.»