این‌كه ما ایرانیان در مستندسازی به ضعفی تاریخی ـ فرهنگی دچاریم، تقریباً یك اصل پذیرفته است. شواهد آن‌هم از این سطح مشهود است ‌كه مستندات تاریخی ما درباره رویدادهای مختلف معمولاً در سطح اندك قرار دارند تا این‌كه كلاً خاطره‌نویسی در جامعه ایرانی از رواج چندانی برخوردار نیست. حال تصورش را بكنید این رفتار چنان در فرهنگ ما نهادینه شده كه در كمال تعجب، درباره هنرهای دوره مدرن كه سال‌هاست در كشور ما حضور داشته، نقش‌آفرینی كرده و حتی در دانشگاه‌ها نیز تدریس شده، كمترین مستندسازی صورت گرفته كه خود یك تناقض در تغییر شیوه‌های گذشته به‌شمار می‌رود....