این جستار کوتاه به مروری اجمالی بر تاریخچه­‌ی ژانر خودنگاری در تاریخ نقاشی اروپا می‌­پردازد. نگارنده می‌­کوشد تا جایگاه خودنگاری را در تاریخ نقاشی اروپا از قرون وسطی تا آستانه‌­ی مدرنسیم تبیین کند. به گمان نگارنده این آثار در تاریخ نقاشی اروپا نه تنها نمونه‌­های برجسته­‌ی شبیه­‌سازی و شخصیت­‌پردازی به شمار می­‌رفتند بلکه اغلب سرنمون­‌های برجسته‌­ی مکتب­‌ها و سبک‌­های رایج دوران خود بوده­‌اند. نگارنده در سیر تاریخی خود مختصری به برخی زمینه‌­ها، انگیزه‌­ها و هدف­‌های خودنگاری نزد هنرمندان برجسته­‌ی هر دوره اشاره می‌­کند. نگارنده در سیر تاریخی و تحول ژانر خودنگاره در تاریخ نقاشی اروپا آثاری از رامبرانت، دورر، وان آیک، داوینچی، ولاسکز، گویا، کوربه، ون گوگ، فریدا کالو، آدد نردرم و لوسین فروید را بررسی می‌­کند. به گمان نگارنده، در هنر معاصر و به ویژه در دهه‌­های اخیر می‌­توان آثار خودنگاری را به مثابه بیانیه‌­هایی برای افشای وضعیت کنونی انسان امروزی در نظر گرفت و نمونه­‌هایی از هنرمندان معاصر این ژانر را نام می‌­برد.