اگر می‌شد هنرهای تجسمی را روانكاوی كرد، شايد عمل موميايی‌كردن عاملی اساسی در پيدايش‌شان تشخيص داده می‌شد. احتمالاً اين فرايند روشن می‌كرد كه سرمنشأ نقاشی و مجسمه‌سازی به نوعی عقده‌ی موميايی بازمی‌گردد. مذهب مصر باستان، كه سر سازش با مرگ نداشت، بقا را به تداوم وجود جسم مادی وابسته می‌دانست. بنابراين با ايجاد سپری برای در امان ماندن از گذر زمان، يك‌نياز روانشناسانه‌ی بنيادی انسان را برآورده می‌كرد؛ چراكه مرگ چيزی جز پيروزی زمان نيست. حفظ ظاهر جسمانی، هرچند مصنوعی، به معنی ربودن آن از چنگ زمان و سپردنش به زندگی بود. ...