47
نگرانِ او بودن / امیر خضرایی‌منش
می‌توان به فیلم چونان هستنده و به سینما چونان هستی نگریست؟ و با این فرض، آیا می‌توان گفت که ما اغلب از فیلم‌ها صحبت می‌کنیم و نه از سینما؟ اما اگر هم این فرض را بپذیریم باز فراچنگ آوردنِ هستیِ سینما جز از دریچه فیلم ممکن نیست، چون سینما به‌مثابه هستیْ خود را در هر فیلم هم هست می‌کند، اما این هستی به تعبیر هایدگر اغلب مستور و نادیده می‌ماند. آیا فیلم‌هایی هستند که نامستوری را ممکن کنند و در خودْ بیننده را در مواجهه با هستیِ سینما قرار دهند؟
