ترانه در ایران رسمی و غیر رسمی دارد. در دهه‌ی شصت، مدرسه‌ها به صد دانه یاقوت و باز باران می‌گفتند شعر حفظی نه ترانه. ترانه چیز خوبی نبود. تلویزیون هم سرود پخش می‌کرد نه ترانه. به همه چیز می‌گفتند سرود و بعضی وقت‌ها هم موسیقی سنتی. اما در همه‌ی خانه‌ها چندتایی نوار کاست شکسته پکسته و درب و داغون و تعدادی صفحه‌ی گرامافون قدیمی پیدا می‌شد که سر و صداهایی از توش به گوش می‌رسید. ...