از منظر افلاطون اثر هنری آیینه‌ای از جهان و به تبع آن مواجهه‌ی مخاطب با آن، رویارویی با یک بازنمایی صرف خواهد بود. الهه عبداله‌آبادی در این مقاله در ابتدا با نگاهی به آرای افلاطون و ارسطو نگاهی داشته به بازنمایی در عکاسی، و سپس این سؤال را مطرح می‌کند که عکس چگونه معنای خود را بازمی‌نماید؟ او برای پاسخ به این سؤال از زبان کمک می‌گیرد و با اشاره به آرای سوسور و یاکوبسن در زبان از عنصری به نام «عنوان» در عکاسی استفاده می‌کند و نقش آن را در تولید معنای عکس به تفصیل شرح می‌دهد؛ این‌‌که عنوان در انتقال معنای عکس و همچنین در تولید محتوای زیباشناسانه‌ی آن چه کاربردی دارد. او با تحلیل عکس‌های هنرمندانی چون کیومرث درم‌بخش، مهران مهاجر، محمدرضا میرزایی و هنگامه گلستان انواع عناوین عکاسی اعم از اکتسابی، محاوره‌ای و... را تحلیل خواهد کرد. از متن:

«از منظر افلاطون اثر هنری آیینه‌ای از جهان و به تبعِ آن مواجهه‌ی مخاطب با آن، رویارویی با یک بازنماییِ صرف خواهد بود. در حالی که ارسطو با دخیل دانستن تخیل هنرمند در روند این بازنمایی، جایگاهی برای او قائل می‌شود. در بسط این نظرات به عکاسی، می‌دانیم که پیشینه‌های ذهنی، نوع توجه به شیء‌ای بازنموده، مسائل فنی و زیبایی‌شناسی، کادربندی و... پایاپای تخیل عکاس در بازنمایی تصویری جهان مؤثرند؛ پس تصویر عکاسی یک سوژه، نه‌تنها بازتولید دقیق آن نیست بلکه جزو و نتیجه‌ی بسط آن است.