بازنمایی را می‌توان کاربست نشانه‌هایی دانست که معادل یا جایگزین چیز دیگری می‌شوند.

«از منظر افلاطون اثر هنری آیینه‌ای از جهان و به تبعِ آن مواجهه‌ی مخاطب با آن، رویارویی با یک بازنماییِ صرف خواهد بود.» (انوشه، 1230،1367) در حالی که ارسطو با دخیل دانستن تخیل هنرمند در روند این بازنمایی، جایگاهی برای او قائل می‌شود. در بسط این نظرات به عکاسی، می‌دانیم که پیشینه‌های ذهنی، نوع توجه به شیء‌ای بازنموده، مسائل فنی و زیبایی‌شناسی، کادربندی و... پایاپای تخیل عکاس در بازنمایی تصویری جهان مؤثرند؛ پس تصویر عکاسی یک سوژه، نه‌تنها بازتولید دقیق آن نیست بلکه جزو و نتیجه‌ی بسط آن است. با گذر از این مؤلفه‌ها که در مرحله‌ی تولید و در ارتباط دوسویه‌ی جهان و عکاس، توسط عکاس رمزگذاری می‌شوند، معنای نهایی عکس را می‌توان برآیندی از مؤلفه‌هایی در مرحله‌ی خوانش عکس نیز دانست.