«نقد فقط یک نوع است، نقد مخرب» گفتگویی با مراد فرهادپور پیرامون وضعیت هنرهای تجسمی در ایران است. این گفتگو با نقلی از بکت درباره‌ی ناتوانی هنرمند در بیان خویشتن آغاز می‌شود. فرهادپور توضیح می‌دهد که چگونه هنرمند پس از پذیرش شکست در بیان خود به دنبال مسیر دیگری در بیانگری می‌گردد. در این جستجو هنرمندی مانند موندریان آنقدر عناصر اثرش را کم می‌کند تا به یک مربع و دو خط می‌رسد. فرانسیس بیکن نیز هنرمند دیگری است که در این جستجو به معنای بکتی شکست خورده و در تجربه بازیابی خود به چنین بیانگری‌ای دست یافته‌است. گفتگو از خلال این مثال‌ها به عوامل دخیل در شکل‌گیری اثر هنری در ایران می‌رسد. استادان هنر، تجربه‌ی هنرمند و منتقدان هنری عواملی هستند که فرهادپور آنها را به نقد می‌کشد. او بخشی از مشکل جامعه‌ی هنری را ناشی از ضعف‌های شخصیتی و اخلاقی افراد می‌داند. بخش مهمی از نقد فرهادپور به نگرش هنرمندان و منتقدان نسبت به مفهوم نقد در جامعه است. مساله‌‌ی مهمی که در این گفتگو عنوان می‌شود این است که فردیت هنرمند در این میان چه نقشی ایفا می‌کند؟ به نظر فرهادپور این فردیت با تکرار سنت راه به جایی نمی‌برد. در این گفتگو تلاش می‌شود ابعاد گوناگون جامعه‌ی هنر ایران، از نگاه به شخص هنرمند و تجربه‌های او تا حکومت و نهادهای هنری، بررسی شود. اگر در جستجوی منبع دیگری پیرامون آسیب‌شناسی و نقد تئوریک وضعیت هنر ایران هستید گفتگوی «دیالکیتک معکوس عصر مدرنیسم» را در شماره 18 از دست ندهید.