محمد غزالی ده دوازده سالی است که مدام و آهسته عکاسی می‌کند. او گونه‌های مختلف عکاسی را ـ ازپرتره‌نگاری تا منظره‌ی شهری و عکاسی سردستی ـ تجربه می‌کند اما در این تجربه‌گری یک چیز را همواره نگه می‌دارد. غزالی به مواد و روش‌های سنتیِ عکاسی وفادار است و دنیای پیرامون‌اش را ساده و مستقیم‌ می‌کاود. از عکاسانی است که به قول سارکوفسکی آمده است تا جهان را بهتر بشناسد نه این که آن را اصلاح کند. موضوعاتی که انتخاب می‌کند ساده و پیش پا افتاده است. او تنها با دوربین می‌بیند و سعی دارد این سادگی را با تمهیداتی ذهنی و صوری در هم بیامیزد. در این مجموعه‌ی اخیرِ هست شب که گویا در این سال‌ها همواره با او بوده است، رد پای بسیاری از کارهای پسینی غزالی نمایان است.