ژانر منظره‌سازی در نقاشی همواره مستلزم فاصله‌ای امن و ایستادن در ورای شکافی ناپیمودنی است؛ شکافی که تنها با فیلتر‌های فرهنگ می‌توانیم به ورای آن نگاه کنیم. طبیعت، تنها از طریق این فاصله، نظم و انسجامی قابل ثبت و بازنمایی می‌یابد. فاصله‌ای که مابین آن را عواطفی مانند نوستالژی، کنجکاوی، شگفتی و حسرت از سویی و از سوی دیگر کدهای فرهنگی پر می‌کند و تاریخ منظره‌‌سازی در نقاشی با تمام کد‌ها و دلالت‌های نمادین آن تکه‌ای از نقشه بزرگ‌تر دریافت و نمادین‌شدن طبیعت در فعالیت انسانی است.