ایمان افسریان در مقالۀ «هنر متجدد- هنر بازاری» با توجه به عوامل جامعه‌شناختی، دورنمایی از «شرایط اجتماعی و اقتصادی نقاشان معاصر ایران» را ترسیم کرده است. به نظر می‌رسد، نویسنده بر پایۀ پیش‌فرضی با این مقدمات به مسأله نگریسته است؛ نقاشی مدرن ایرانی که از آغاز در روندی بی‌انجام و بی‌زمینه شکل گرفت نتوانست مخاطبان عام را به خود جلب کند، در نتیجه هیچگاه بازار پررونقی به خود ندید و ناگزیر شد که نیاز اقتصادی خود را نه از راه هنرش، بلکه از راه‌های فرعی برآورده سازد، مانند تدریس در دانشگاه، اتّکاء به نهادها و نیز همین اواخر، یاری جستن از قوانین مصوب در خصوص ایجاد بازار.