در نگاه نخست، و شاید در مقبول‌ترین سطح برخورد، تراکم لکه‌های رنگی نشسته بر سلف‌پرتره‌های فریدون غفاری تداعی‌کننده‌ی تراکم روح یا ثقل وجود است. چنان است که گویی نقاش با هر لکه و لایه‌ای که بر روی بوم گذاشته لکه و لایه‌ای از وجود خودش را کنده و بر بوم نشانده است، مگر از این طریق بتواند عمیق‌ترین لایه‌های وجودش را در فرایندی طولانی و جانکاه تعین بخشد و آن را به تماشا بنشیند‌ ـ و بگذارد. چنین اقدامی، که به تعبیر آرنهایم، البته در زمینه و معنایی متفاوت، مصداق نوعی اقدام «مرکزگرایانه» است، در تقابل با نظام دیگری قرار دارد که آرنهایم آن را «مرکزگریز» خوانده است. لازمه‌ی رفتن به درون، یا آن‌گونه که مصطلح است رفتن به اعماق وجود، تصور وجود کانون یا مرکزی است که در درون قرار دارد و هرگونه گرایش به بیرون و درآمیختن با جمع صرفاً مصداق فاصله گرفتن هرچه بیشتر از آن است.