پیش‌فرض نوشتۀ حاضر آن است که بسیاری از پتانسیل‌های پروژۀ سوررئالیستی نه درآثار تولید شده در بحبوحۀ جنبش، توسط اصلی‌ترین نمایندگان آن، و تحت شاخص‌ترین و شناخته‌شده‌ترین تمهیدات، فرآیندها و روش‌های سوررئالیستی، بلکه در حواشی و مرزهای جنبش، به وسیلۀ چهره‌هایی حاشیه‌ای‌تر یا «غیراُرتدکس»تر، و با فاصله‌ای زمانی نسبت به دورۀ اوج آن، به نمایش درآمده یا به فعل رسیده‌اند. معنای کلی‌تر این سخن آن است که اساساً ایده یا طرح محوری سوررئالیسم از آثار پدید آمده تحت این عنوان فراتر رفته و آنها را پشت‌سر می‌گذارد، و از جمله به همین علت است که در اینجا به ‌جای سخن گفتن از هنر یا حتی اندیشه سوررئالیستی، ترجیح می‌دهیم از«پروژۀ» سوررئالیسم سخن بگوییم. ...