چندی پیش دیدن تصاویری از چند نقاشی‌ دیواری، مرا به کوچه براز‌جان در محله عودلاجان کشاند. دیدن نقاشی‌ها در آن فضای برهوت و ناکجاآباد برایم بسیار غریب و حیرت‌انگیز بود. این نقاشی‌های سرخ‌رنگ و استیلیزه که با رنگ اخرایی گل رُس و سادگی و بدویت نقوش باستانی، راحت و آزاد و بزرگ روی دیوار‌های سوخته و فروریخته نقاشی شده بودند، انگار از همان زمان‌های دور می‌آمدند. نقش‌ها چنان برایم آشنا و صمیمی بودند که گویی دوستان گمشده‌ام را پیداکرده‌ام...