بدون شك موزه‌ها مانند اكثر نهادهاى هنری نخبه‌گراى امروز در موقیعتى تاریخى و سرنوشت‌ساز قرار گرفته و به عبارت بهتر در وسوسه دنیاى مصرفى حال حاضر گرفتار شده‌اند. در شرایطى كه مخاطبان هنر نخبه‌گرا روز به روز رو به كاهش‌اند، مدیران موزه‌ها براى تأمین بودجه خود انگار چاره‌اى ندارند جز آن‌كه فاتحه حضور مخاطبان فرهیخته را بخوانند و برنامه‌هایى را تدارك ببینند كه به اصطلاح «باحال‌تر» و سرگرم‌کننده‌تر باشند. مدیران موزه‌ها در زمان حاضر یا باید وارد بازی تجارت شوند و تن به رقابت با دنیای سرگرمی دهند یا چشم به در بمانند تا بازدیدکننده‌ای از راه برسد. در كنار داشتن رستوران‌هایی درجه یک وگیفت شاپ‌ها، همكارى با دنیاى مد احتمالاً بهترین راه‌حل براى نجات موزه‌ها و كشاندن مخاطبان به آنها بود؛ دنیایى كه یك سرش با جهان بازرگانى و تجارت سر و كار دارد و سر دیگرش، یعنى خود طراحان، (با اماواگرهایى) در جرگه هنرمندان مىگنجد.