ما به این فرض عادت کرده‌ایم که پیدایش موزه را با افول نهاد مذهب، که یکی از منابع معنای فردی و همبستگی اجتماعی است، مرتبط بدانیم. چنین استدلال می‌کنند که هنر و فرهنگ به منابع جدید معنویت در غرب تبدیل شده‌اند و موزه‌های هنر کلیساهای جامع روزگار ما هستند. بیش از دویست سال پیش گوته جوان در توصیف اولین دیدار خود از موزه درسدن چنین نسبتی را مطرح کرد: این تجربه «چشم‌انداز تازه‌ای در برابر من گشود که بر همه زندگی‌ام تأثیر گذاشته است. من با چه اشتیاقی، بلکه با چه سرمستی‌ای، در معبد آن نگارخانه پرسه زدم!» از آن لحظه «عشق نسبت به هنر مانند فرشته نگهبان با من بوده است.»
