موزه‌های جدید: هم خدا هم خرما

این مقاله نوشته‌­ی نیک پرایر و ترجمه‌­ی صالح نجفی است. عنوان اصلی این مقاله در اصل این است: “Having One’s Tate and Eating it”. این عنوان معنای نزدیکی به یک ضرب المثل انگلیسی و عنوان فارسی ترجمه شده­‌ی مقاله دارد. بدین سان نویسنده به موقعیت تازه­‌ای که برای موزه‌­های جدید در وضعیت پست مدرنیته یا به تعبیر خودش "عصر فوق مدرن" (هایپر مدرن) پیش آمده اشاره می‌­کند.

نیک پرایر در این نوشتار می­‌کوشد ابتدا به شرح کوتاهی از شرایط جامعه­‌ی فوق مدرن امروزی و نیازهای سطحی انگارانه­‌ی برآمده از آن بپردازد. نقطه‌­ی عطف و مهم این نوشتار نظریه­ است. نظریه‌ای که معتقد است پروژه­‌ی موزه، به آخر کار خود رسیده است. او این نظریه را از دو منظرِ کارکرد موزه‌های جدید در نقش اثرگذاریِ زیبایی‌شناسی و مخاطب موزه­‌ی‌ پست مدرن مورد تحلیل و بررسی قرار می­دهد. تمرکز ویژه­‌ی متن بر بستر­های جامعه شناسانه­ای است که نظریه­‌ی افول موزه ­ها در دوران پست مدرن می­ تواند داشته باشد. متنِ روان مقاله در مورادی از شرح مثال­‌ها، طرح پرسش­ ها و آمارهایی استفاده کرده. اطلاعاتی که علاوه بر ملموس کردنِ متن، مطالعه­ ی این متن را کاربردی­‌تر می­ کند.

برای دریافت مقاله روی گزینه‌ی خرید کلیک کنید. 

برای دیدن تمام مقالات صالح نجفی اینجا را کلیک کنید.

بخشی از مقاله موزه‌های جدید:

در قلمرو نوظهور فرهنگ فزون‌كار مصرفى، موزه‌ها بدجورى توى هچل افتاده‌اند. موزه‌ها نمى‌توانند مبدّل به نوعى «ماشين سرگرمى‌سازى» موفق شوند. در جهانى كه همين حالا غرق در انواع و اقسام سرگرمى‌هاست. اسبابى براى تفريح آدم‌ها فراهم آورند. مگر آن‌كه به احتمال زياد هالة سنت‌هاى عظيم خود را بر باد دهند و فاتحه حضور مخاطبان و مراجعان فرهيخته را بخوانند. ويليام هزليت [نويسنده شهير انگليسى (0381ـ1778) كه گروهى او را بزرگ‌ترين نقدنويس هنر عصر خودش مى‌دانند. يك‌بار «نشنال گالرى» انگلستان را كه آن زمان در خانه جان انگرستين [تاجر و كلكسيونرِ لندنى] واقع در خيابان «پال مال» قرار داشت با اين عبارات ستود: «حريم مقدس، قدس‌الاقداس، سرشار از ذوق سليم، درخور شهرت جاودان و جايگاه نادرترين ميوه‌هاى باغ نبوغ».