نشریه‌ی حرفه‌هنرمند در شماره‌ی اول خود گفت‌وگویی مکاتبه‌ای -اینترنتی با رابرت هاوزر، عکاس آلمانی انجام داده است. در این گفت‌وگوی کوتاه هاوزر درباره‌ی شروع و نحوه‌ی کارش، نگاهش به عکاسی، و پروژه‌های آتی خود سخن گفته است.

بخشی از مقاله:

حرفه عکاس: تفاوت بسیار کمی میان عکس‌های جدید و آثار قدیمی‌تان دیده می‌شود. همه در یک حال و هوا هستند. فکر می‌کنید آیا در سال‌های بعد بتوانید از این فضای تیره فاصله بگیرید؟

رایرت هاوزر: در نگاهی عمیق‌تر، در کنار تصاویر تاریک، با احساسی سردتر و تیره‌تر، مجموعه‌ای به نام "دوران روشن" مابین سال‌های 1953 و 1954 نیز دیده می‌شود. این تصاویر روشن‌تر به‌طور ناخودآگاه بیان یک "شادمانی سرخوشانه" که من به دنبال آزادی از مدرسهف فشار فرماندهان نازی و از جنگ احساس کردم. هر چند که محدودیت و تحریم آزادی دوباره بر آلمان شرقی سایه انداخت. این "زنگ تفریح" فقط به مدت یک سال طول کشید و کمی بعد، تصاویر من به همان ویژگی‌های نهفته در نمایش روشنی‌ها و تاریکی‌ها بازگشت. من در سال 1994 دوباره به " تصاویر روشن روی آوردم؛ با رویکردی به ظاهر یکسان اما با مفهومی متفاوت. در پاسخ به سؤال شما باید بگویم، در تلاشم تا با دوران سیاه تصاویرم خداحافظی کنم، ولی بعد هستی‌شناختی را از عکاسی‌ام حذف نکرده‌ام.

-نقاط درخشان بسیار کوچکی به عنوان نمادهایی برای امید در فضای تیره‌ی آثارتان دیده می‌شود. خود شما چه تعبیر و توضیحی از آن دارید؟

"هر کجا که نور زیادی هست، سایه‌ی زیادی نیز وجود دارد." به بیانی دیگر، هر دو عنصر یکدیگر را توضیح می‌دهند. و در مجموع اشاره به یک پدیده می‌کنند. نمادگرایی متعارف، روشنایی را با بارقه‌ی امید یکی می‌داند. نور در تصاویر من عموماً از دل تاریکی برمی‌خیزد ولی الزاماً نیازی به تأویل مبتنی بر "نور امید" ندارد. من خودم در این مورد بی‌نظرم. نمی‌دانم چه تعبیری باید بکنم. این را یا آن را. درست مثل بازی نور و سایه در طبیعت، هر بار یکی جایش را به دیگری می‌دهد. من فکر می‌کنم هر بیننده‌ای خودش باید تصمیم بگیرد کدام احساس را در عکس‌های من قوی‌تر ببیند

برای دریافت مقاله روی گزینه‌ی خرید کلیک کنید.