حرکت عکاسی از حاشیه به مرکزِتولیدهنری در اروپا و آمریکا، روندی تدریجی بود که از دهه‌ی 1960 آغاز شد. نیروی محرک این تحول، بازنگری انتقادی در الگوی مدرنیستی هنر، و نیز نفي بيان فردي و سبك به عنوان نشان مشخصه‌ي خلاقيت هنري از جانب هنرمنداني بود كه در طول اين دهه ظهور كردند. پشت‌کردن به هنر آبستره‌ی استعلاییِ دهه‌ی 1950 و بهره‌گیری از فرهنگ روزمره از سوی جسپر جانز و رابرت راوشنبرگ در این امر تأثیرگذار بود. این تحول در پاپ آرت متجلی و با تغییر به سمت شيوه‌هاي تصویرپردازيِ مکانیکی و سريالي همراه شد که از نمونه‌هاي آن می‌توان مشخصاً به چاپ‌های سیلک اسکرین اندی وارهول اشاره کرد. ...