داستان «ما» را چه کسی، چگونه، روایت خواهد کرد؟ صد سال دیگر‌ تقریباً همه‌ی ما مرده ایم، ما و همه‌ی آن‌ها که امروز شاهد زندگی‌شان‌ایم، از کودک و پیر. از هم‌نشینی شبانه‌‌ی دوستان، از اعتصاب کارگران فلان کارخانه، از آهنگ دسته‌جمعی در مسیر اردویی دانش‌آموزی، از لحظه‌های گذرا در اجتماع دو عاشق، از غلغله‌ی جشن عروسی، از فریادهای هواداران فلان تیم ورزشی، از لهیب تن‌های روز تظاهرات چیزی باقی نمی‌ماند مگر سکوت و چند تصویر. زمان، گرمای تن‌های امروزی را سرد می‌کند تا تن‌هایی دیگر از راه برسند. اما چه چیزی از ما قابلیت و ارزش آرشیو شدن دارد؟ مردمان روزگار ما چه تصویری از خود باقی می‌گذارند و چه فیلتری تعیین خواهد کرد که چه تصویری «معنادار» شود و چه تصویری به دست نابودی سپرده شود؟ ...