یادم می‌آید چیزی كه در روزهای تلخ دی ماه 1382 مرا بیشتر از زلزله بم لرزاند، عكس مستندی از «مجید كلهر» بود. عكسی كه به سختی می‌توان آن را در كنار دیگر عكس‌های ‍ژورنالیستی آن روزها از این واقعه قرار داد، عكسی كه صدایش خیلی آرام است؛ آن قدر كه برای شنیدن‌اش باید از فاصله دور و دراز میان حقیقت انسانی و رویای بشری عبور كرد، و برای فهم‌اش باید با صبوری به عناصر مختلف آن اندیشید. عكسی كه به سادگی و ظرافت بی حد و حصری تمام معادلات یك عكس ژورنالیستی را از موضوعی چون زلزله بم برهم می‌ریزد و مخاطب را در برابر تصویری بدیع قرار می‌دهد.