آنتونی گیدنز، خود و جامعه در عصر مدرن متاخر؛

مدرنیته و هویت شخصی مقاله‌ای به قلم آنتونی گیدنز جامعه‌شناس مشهور مسأله مدرنيته، ظهور و تحول گذشته‌اش و صور نهادی اخیراش، دوباره به عنوان یک معضل بنیادین جامعه‌شناختی در آخرين سال‌های قرن بیستم ظاهر شده است. روابط و پیوندهای میان جامعه‌شناسی و ظهور نهادهای مدرن از مدت‌ها پیش به رسمیت شناخته شده بود. اما در حال حاضر نه تنها این روابط پیچیده‌تر و معضل‌آفرین‌تر از قبل به نظر می‌رسند بلکه بازاندیشی در باب ماهیت مدرنیته باید به موازات بازنگری قضایا و مقدمات پایه‌ای تحلیل جامعه‌شناختی پیش برود.

نهادهای مدرن، هم به لحاظ پویایی و میزان بی‌اعتبار کردن عادات و رسوم سنتی، و هم به لحاظ تأثیر جهانی‌شان، با تمام صور گذشته نظم اجتماعی تفاوت دارند. هرچند این‌ها صرفا تغییر شکل‌هایی گسترده و فراگیر نیست: مدرنیته به شکلی ریشه‌ای، سرشت زندگی اجتماعی روزمره را تغییر می‌دهد و بر شخصی‌ترین جنبه‌های تجربه ما تأثیر می‌گذارد. مدرنیته را باید در قالب نوعی نهاد [اجتماعی] درک کرد. اما دگردیسی‌های حاصل از نهادهای مدرن، مستقیما با زندگی فردی و بالطبع با خود[self]، رابطه‌ای در هم بافته و تنگاتنگ دارد. یکی از وجوه متمایز مدرنیته، پیوند روزافزون میان دو «حد نهایی» بسط یافتگی و قصدیت است. تأثیرات جهانی در یک طرف و طبایع و خصلت‌های شخصی در طرف دیگر.

اگرچه نوشته حاضر به قلم آنتونی گیدنز عمدتا بر خود توجه دارد اما اساسا یک نوشته روان‌شناختی نیست. در اینجا تأکید اصلی بر پیدایش سازوکارهای جدید هویت شخصی است. سازوکاری که توسط نهادهای مدرنیته شکل می گیرند و از طرفی به آن‌ها شکل می‌دهند.

«خود»، چیز منفعلی نیست که بواسطه تأثیرات بیرونی مشخص شود. افراد با ساختن هویت‌های شخصی‌شان، صرف نظر از بستر محلی و خاص اعمال‌شان، در تأثیرات اجتماعی شرکت می‌کنند. مستقیما آن را اشاعه می‌دهند. تأثیراتی که واجد پیامدها و معانی ضمنی جهانی است. زندگی اجتماعی مدرن، علاوه بر بازتابندگی نهادی‌اش، توسط فرایندهای پیچیده سازماندهي مجدد زمان و فضا مشخص و شناخته می‌شود.

برای دریافت مقاله روی گزینه‌ی خرید کلیک کنید.