منظره برای محمد غزالی سویه‌ای فراتر از چیزی که می‌بینیم دارد. او اغلب چنان منظره‌ی ساده‌ای را پیشِ‌روی بیننده می‌گذارد که می‌توان سَرسری‌اش گرفت. از این دید، منظره نه جذابیتی توریستی یا زیباشناسانه دارد و نه ثبت اتفاق ویژه‌ای‌ است. منظره‌نگاری‌های او کارکردهای زیرپوستی رابطه‌ی عکس و شهر را در بافتی شخصی، سیاسی، فرهنگی،‌ و اجتماعی می‌تَنَد و امکان اندیشه به عکس را نه در شکلی مقهورکننده که با روایتی همراه بیننده پی می‌گیرد. از این‌رو وجه آماتوری و نقش اتفاق را به عنصری بنیادین در دیدن منظره‌ی شهری بدل می‌کند؛ اتفاقی روزمره از جنس تلوتلو خوردن یا تنه خوردن یا هر آن‌چه دیدن منظره را لحظه‌ای محو می‌کند، دید ما را کمی از وضوح به تاری و از افق به کژی سوق می‌دهد. ...