جنبش نقاشی نوگرای ایران در آغاز شکل‌یابی، شامل گرایش‌های سبکی محدود بود. تا پیش از سال 1328 فارغ‌التحصیلان نوگرای دانشکده هنرهای زیبا، عمدتأ در چارچوب قواعد کلی امپرسیونیسم کار می‌کردند. از اوخر دهه‌ی 1320 تا نیمه‌ی دهه‌ی 1330، هنگامی که دانشجویان آموزش دیده در اروپا به کشور بازگشتند و بخش‌هایی کلاژگونه از کلیت هنر مدرن را با خود به ایران آوردند، جوش و خروش نوگرایی در قالب نخستین انجمن‌ها، نگارخانه‌ها، بحث و جدل‌ها و نمایش آثار به ظاهر غریب (از نگاه ایرانیان) اوج گرفت...