درک و فهم یک پدیده هنری با درک و فهم سایر پدیده های عالم تفاوت چندانی ندارد. تشخیص چهر هها، رنگ‌ها، اشیا و حرکات محیط اطراف برغم اینکه برایمان بسیار ساده است، مستلزم فرایند عصبی پیچید های است که بیشتر به معجزه می‌ماند. لحظه‌ای تصور کنید که چشم و مغز ما صرفاً گیرنده‌های خنثی و منفعل داده‌های حسی جزئی، لحظه‌ای و گذرای محیط اطراف بودند. کما اینکه نیوتون در قرن هفدهم معتقد بود رنگ‌ها طول موج‌هایی در جهان خارج هستند که چشم ما با دریافت آنها، فام‌های متنوع را تشخیص می‌دهد. اگر حق با نیوتن بود می‌بایست دفترچه قرمز روی میز تحریرمان در ساعات مختلف روز (با تغییر شدت، طول موج و زاویه منبع نور)، زرد، قرمز، نارنجی، بنفش، قهو های، خاکستری و سیاه دیده می‌شد. اما ادراک بر اساس داده‌های متغیر حسی در حد تغییر رنگ اشیای اطراف بی‌خطر و حتی شاید سرگرم کننده نیست.