حضور هم‌زمان یک آسمان درخشان با ابرهای روشن و چشم‌انداز رازآمیز شبانه با نورهای مصنوعی، برخاسته از واقعیت نیست. این رویارویی عجیب، تنها زمانی وجود دارد که هنرمندی چون رنه ماگریت آن را در تخیل خود می‌پرورد. او نام این اثر را «امپراطوری نورها» (1954) می‌گذراد و خاطر نشان می‌کند: "به نظر من این بازنمایی شب و روز به ما نیرو می‌بخشد، نیرویی که به واسطه‌ی آن شگفت‌زده و افسون می‌شویم. من این نیرو را شعر می‌نامم". این نیرو عمیقاً بر نظام تداعی‌های ما تأثیر می‌گذارد...